ne desem

Sevdim, nefret ettim...Uff bi gecede ne kadar derin ama çirkin şeyler hissettim.İmkansız geldin, umut oldun ben yine de vazgeçmedim sevdim.Ne salak saçma duygular ki bunlar, ben yaşamayı haketmedim. Uzaklaştıkça geldim, gördükçe utandım, ben yine de vazgeçtim. Bağlandım körü körüne istedim vs.
Kimdin, kimdim ki hakettim?
İstedim, bekledim, neydim, nedendi?
Anlamadım?
Sıkıldım...

Hayatımın hiçbir döneminde benimle olamayan melankolik tutumlar 3 aydır ne yapsam peşimi bırakmıyor... Sevgi, saadet yalanlarından sıkıldım artık.Kimse söylemesin bana bunları. Eyvallah aşıksan aşıksındır da neyin ispatını kime yapmaya çalışırsın ki anlamam. Mesela bende bu dönem inanılmaz sadakat sahibiyim ama bunun başlıca nedeni bekarlığa alışmamdan olsa gerek. Sevgilim varken huzursuz oluyorum çünkü sadakat beni boğuyor ve istiyorum ki az da olsa bir action katmalıyım. Ama şuan öyle mi kim gelse pişman oluyor bu kendime sadık herkese kapalı kozalı kızdan... Bana birşeyler oluyor. Kimseleri beğenememe kabullenememe... Bu kızı yeniden büyütüp eski haline döndürmem gerek, yoksa kaçarak hayat geçmez...